Op de achtergrond het dorpje fisterra. Een verbastering van finisterra, het einde van de wereld.

De kaap zou bij de Romeinen en Celten reeds gekend zijn als bedevaartsoord: het meest westelijke punt van het continent (blijkt nu fout te zijn), het einde van de (toen gekende) Wereld, een plaats waar nieuwe dingen opstarten.

Eén van de verklaringen voor de pelgrimstocht naar Compostela is de katholieke kerk die dit gebruik een religieus tintje heeft gegeven (zoals bij zovele andere oude gebruiken)

Waar of niet, wij vinden het een mooi verhaal en zijn vandaag als afsluiter van onze vakantie naar ‘het einde van de wereld’ gegaan.

Santiago zelf is een beetje een ontgoocheling.

De foto laat de wachtrij zien om de kathedraal binnen te gaan. En dit is slechts het laatste stuk, om de hoek gaat zeker nog eens zover.

Iden ditto om onze ‘aflaat’ te krijgen, het bewijs dat we de tocht gedaan hebben. Gisteren kregen we de aanbeveling om tussen 8 en 9 te komen. Om 8 uur deze morgen was de rij nog langer…

We dachten onze toegang tot de hemel te hebben verzekerd. Niet dus…

Afscheid nemen van onze fietsen. 😢 Ze hebben het geweldig gedaan! 🚵‍♀️ Zij vertrekken vandaag al naar huis, per camion. 

Onze tocht was het doel op zich…

De bestemming halen was de kers op de taart. Onze tocht voerde ons langs grote steden, kleine dorpjes, quasi uitgestorven dorpjes, door alle mogelijke vegetatie: van graan en mais over zonnebloemvelden, langs prachtige wijnranken, over Spaanse pepers, desolaat woestijngebied tot met pelgrims bezaaide wegen. Het bracht ons in contact met bnb-uitbaters, passanten, andere pelgrims, elk met hun eigen levensverhaal. 

Maar de mooiste herinnering aan deze tocht is het samen doen, het gevoel van samenhorigheid, samen met mijn steun- en toeverlaat, mijn gids, mijn matetiaalmeester, mijn kompas, mijn gps, mijn eeuwige supporter, die ondanks mijn stress en schrik steeds bleef geloven in mijn kunnen: Dankje Bartje voor dit geweldig avontuur!

Nog n beetje overweldigd door emoties…

Maar we zijn er…. (straks meer)

Laatste maal (hopelijk) inpakken voor onze laatste fietsdag. Santiago de Compostela ligt 75km voor ons. Het doel was de reis, nu is de bestemming nabij…

Nu we dichter bij onze eindbestemming komen (nog 2 fietsdagen of nog 145km), neemt ook de hoeveelheid camino-gangers toe, die mekaar en ons steevast  n “Buen Camino” toewensen.  Velen gaan te voet, respect voor hen met hun loodzware rugzakken, in de hitte van de hoogvlaktes, of zoals deze dagen door weer en wind en koude. 

Al die hoogtemeters die we aflegden de voorbije dagen geven extreme temperatuurverschillen. 

Hieronder 2 foto’s:

De eerste werd genomen op 1335m, alto de poio om 13u, de volgende om 15u, een 15km lange afdaling later.

Vanmorgen met knikkende knieën en n bang hart aan deze etappe begonnen. 40km klimmen, eerlijk, ik zag het niet zitten!

Met even wankele benen, maar van vermoeidheid ditmaal, vraag ik n andere caminoganger om dit moment van glorie voor me vast te leggen. 

Daarom steel ik graag de slogan van Nike: leg jezelf geen beperkingen op: just do it.

In dit voormalige klooster in Villafranca del Bierzo vullen we vanavond onze reserves aan voor n nog zwaardere dag morgen. Dit avontuur bracht ons op zo’n geweldige plaatsen!! ❤️

Gespierde kuit, bezig met het bedwingen van de pas naar ‘Cruz del ferro’